Ποιοι είμαστε

Η "Diogenis Οlives" δραστηριοποιείται στον τομέα της επεξεργασίας, μεταποίησης και συσκευασίας βρώσιμης ελιάς με έδρα στον Αγ. Παντελεήμονα Χαλκιδικής της κεντρικής Μακεδονίας. Πρόκειται για μια περιοχή ευρέως γνωστή για την ποιότητα των αγροτικών προϊόντων της και ειδικότερα της ελιάς.

Η ίδρυση της επιχείρησης "Diogenis Olives" αποτέλεσε ουσιαστικά την ενσάρκωση της ιδέας, που είχαν πριν από αρκετά χρόνια οι πρωτεργάτες μας, όταν στη δεκαετία του 1990 ξεκίνησαν με την καλλιέργεια αγροκτημάτων συνολικής έκτασης διακοσίων στρεμμάτων στην περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα για παραγωγή ελιών Χαλκιδικής, οραματιζόμενοι την αξιοποίηση των δυνατοτήτων της μάνας γης για την ανάπτυξη της επιχείρησης αλλά και του τόπου μας. Ακόμα και σήμερα τα κτήματα αυτά αποτελούν τη βασική πηγή της παραγωγικής μας διαδικασίας.

Φιλοσοφία μας είναι η υψηλής ποιότητας παραγωγή και τυποποίηση των αγροτικών προϊόντων μας.

Με την ίδια αγάπη σήμερα για τη γη και τους καρπούς της παράγουμε μια διευρυμένη γκάμα προϊόντων, τα οποία τυποποιούμε στη σύγχρονη μεταποιητική μονάδα μας, στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα Χαλκιδικής. Τα προϊόντα μας διακινούνται σε όλη την Ελλάδα και στις μεγαλύτερες αγορές του εξωτερικού.

Η επιχείρηση εφαρμόζει Συστήματα Διαχείρισης Ασφάλειας και Ποιότητας Τροφίμων ISO 22000 : 2005 – (HACCP) και θεωρείται μια από τις πιο σύγχρονες επιχειρήσεις συσκευασίας ελιάς Χαλκιδικής στον νομό μας.

Τα προϊόντα μας

Η ονομασία «Πράσινες Ελιές Χαλκιδικής» (Prasines Elies Chalkidikis) έχει καταχωρηθεί στο «Μητρώο των προστατευόμενων ονομασιών προέλευσης και των προστατευόμενων γεωγραφικών ενδείξεων» (Π.Ο.Π.), σύμφωνα με τον Εκτελεστικό Κανονισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως δημοσιεύθηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Ε.Ε. το 2012.

Οι ελιές Χαλκιδικής προέρχονται αποκλειστικά από τις ποικιλίες «Χονδρολιά Χαλκιδικής» και «Χαλκιδικής» του είδους Olea Europea.

Εκτός απ’ το μεγάλο μέγεθος, οι πράσινες ελιές Χαλκιδικής χαρακτηρίζονται και από το ανθεκτικό και στιλπνό περικάρπιο με λαμπερό πράσινο — πρασινοκίτρινο χρώμα, την πλούσια, συνεκτική και χυμώδη σάρκα τους, το λεπτό φρουτώδες άρωμα και την ελαφρώς πικρή και πικάντικη γεύση τους και απουσία αίσθησης λιπαρότητας, λόγω της από αιώνων προσαρμογής των ελαιοδέντρων στις ιδιαίτερες εδαφο-κλιματικές συνθήκες της περιοχής, αλλά και των καλλιεργητικών τεχνικών που εφαρμόζουν οι ελαιοπαραγωγοί. Το σχήμα της ελιάς είναι κυλινδροκωνικό που καταλήγει σε θηλή.

Οι ελιές μας διατίθενται σε 4 τύπους και στα εξής μεγέθη:

1. Ολόκληρες ελιές.
2. Εκπυρηνωμένες ελιές (Δεν περιέχουν κουκούτσι και είναι εύκολες προς κατανάλωση).
3. Εκπυρηνωμένες γεμιστές ελιές (Δεν περιέχουν κουκούτσι, γεμίζονται στο χέρι, παραδοσιακά με αμύγδαλο, κόκκινη πιπεριά, καρότο, αγγουράκι ή σκόρδο).
4. Τσακιστές ελιές (πράσινες ελιές που τις έχουν σπάσει με πέτρα). Σε 12 διαφορετικά μεγέθη, με βάρος του καρπού που φτάνει και τα 14 γραμμάρια. Το κιλό απαρτίζεται από 120-140 καρπούς και η σχέση σάρκας/πυρήνα είναι εννιά (9) μέρη σάρκα κι ένα (1) κουκούτσι.

Όλοι οι τύποι μπορούν να αρωματιστούν με ρίγανη, θυμάρι, φύλλα δάφνης, σέλινο, σκόρδο, κάππαρη και κόκκινο πιπέρι.

Η ελιά

Ο καρπός της ελιάς ωριμάζει στα μέσα προς τέλη του φθινοπώρου, οπότε και ξεκινάει η συγκομιδή, ή το λιομάζωμα. Η ελιά παραδοσιακά μαζεύεται με το χέρι, και το μάζεμα της ελιάς αποτελεί εδώ και αιώνες σημαντική αγροτική δραστηριότητα σε πολλές περιοχές της Μεσογείου.

Η ελιά και το ελαιόλαδο αποτελούν μια εύγευστη πηγή αντιοξειδωτικών και περιέχουν ουσίες που πιστεύεται ότι μας βοηθούν ενάντια στον καρκίνο, τις πολυφαινόλες. Οι πολυφαινόλες δίνουν στην ελιά τη γεύση και το άρωμά της. Μία από τις πολυφαινόλες που βρίσκονται στις ελιές θεωρείται ότι ενεργεί και ως αντιφλεγμονώδης.

Μύθοι και ιστορίες

Ένας από τους ομορφότερους μύθους σε σχέση με την ελιά, είναι αυτός της ονομασίας της Αθήνας. Σύμφωνα με αυτόν, ο βασιλιάς Κέκροπας αποφάσισε να ζητήσει από τους θεούς έναν προστάτη και επειδή παρουσιάστηκαν δύο, η θεά της σοφίας Αθηνά και ο θεός της θάλασσας Ποσειδώνας, έπρεπε να γίνει αγώνας μεταξύ τους για το ποιος θα προσφέρει το πολυτιμότερο δώρο στην πόλη. Οι αντίπαλοι ανέβηκαν πάνω στο βράχο της Ακρόπολης, όπου ήρθαν και οι άλλοι δέκα θεοί από τον Όλυμπο για να αποφανθούν σχετικά με τη διαφωνία των δυο θεών, ενώ ο Κέκροπας παρίστατο ως μάρτυρας. Πρώτος ο Ποσειδώνας στάθηκε στη μέση του βράχου και με την τρίαινά του έδωσε ένα δυνατό χτύπημα στο έδαφος. Αμέσως ξεπήδησε ένα κύμα αλμυρού νερού που σχημάτισε μια μικρή λίμνη που την ονόμασαν «Ερεχθηίδα» θάλασσα. Στη συνέχεια ήταν η σειρά της Αθηνάς να παρουσιάσει το δώρο της και αφού κάλεσε τον Κέκροπα για μάρτυρα, φύτεψε μια ελιά πάνω στο βράχο, που ξεπετάχτηκε γεμάτη καρπό. Το δέντρο αυτό σωζόταν για πολλά χρόνια αργότερα. Μετά από το δώρα της Αθηνάς ο Δίας κήρυξε το τέλος του αγώνα και είπε στους άλλους θεούς να κρίνουν σε ποιον από τους δυο θεούς να δοθεί η πόλη. Συγχρόνως ζήτησαν τη μαρτυρία και τη γνώμη του Κέκροπα. Αυτός από το βράχο ψηλά έριξε μια ματιά γύρω, αλλά όπου να γύριζε, τα μάτια του αντίκριζαν αλμυρό νερό, τις θάλασσες που από παντού έζωναν τη χώρα. Το δέντρο όμως που είχε κάνει η Αθηνά να φυτρώσει ήταν το πρώτο που φύτρωσε σε όλη τη χώρα και ήταν συνάμα για την πόλη η υπόσχεση για δόξα και ευτυχία. Γι αυτό ο Κέκροπας θεώρησε πως το δώρο της Αθηνάς ήταν πιο χρήσιμο και έτσι της δόθηκε η κυριαρχία της πόλης.

Στη Βίβλο, στο κεφάλαιο της Γένεσης, το περιστέρι που έστειλε ο Νώε από την κιβωτό επέστρεψε με ένα κλαδί ελιάς, ως σύμβολο της ειρήνης, σημαίνοντας το τέλος του θυμού του Θεού.

Τόσο πολύτιμη θεωρείτο η ελιά, που κατά την αρχαιότητα το έπαθλο για τους ολυμπιονίκες ήταν ένα στεφάνι από κλαδιά ελιάς.

Φωτογραφίες

Επικοινωνία